Κρατά ως σημείο έναρξης ένα κλασικό νουάρ αριστούργημα, το “Big Heat” του Φριτζ Λανγκ από το 1953. Εκεί, ένας έντιμος ντετέκτιβ στρέφεται εναντίον όλου του συστήματος όταν υποψιάζεται (με αφομή μια ύποπτη ‘αυτοκτονία’ ενός αστυνομικού) πως ένας ντόπιος γκάνγκστερ ελέγχει την αστυνομία. Μια βόμβα που βρίσκει λάθος άνθρωπο, θα κάνει την υπόθεση ακόμα πιο προσωπική γι’αυτόν, μετατρέποντάς τον σε έναν οργισμένο άντρα που ζητά εκδίκηση.
Ο Ζωναράς παίρνει την ταινία του Λανγκ σαν πατρόν και ζωγραφίζει ξανά μες στα προκαθορισμένα αυτά πλαίσια πλοκής, τοποθετώντας την ταινία στην Ελλάδα πλέον, και κάνοντας παράλληλα κάτι απίστευτα πρωτότυπο δημιουργώντας την: Ηχογράφησε πρώτα όλους τους όλους από κάποιους συγκεκριμένους ηθοποιούς, κι έπειτα έβαλε άλλους ηθοποιούς να παίξουν, πατώντας πάνω στις προηχογραφημένες ερμηνείες.
(Που θα πει ναι, κάθε χαρακτήρας του “Μπιγκ Χιτ” παίζεται ουσιαστικά από δύο διαφορετικούς ηθοποιούς. Έναν που κάνει τη φωνή κι έναν που ερμηνεύει στην οθόνη.)
Το αποτέλεσμα είναι ένα μοναδικό σινεφίλ διαμάντι που και πάλι δημιούργησε μεγάλο word of mouth στο φετινό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Μετά την πρώτη προβολή συναντούσαμε διαρκώς ανθρώπους που μας προέτρεπαν να μη το χάσουμε στην επαναληπτική με τίποτα. Το βάλαμε στο πρόγραμμά μας και δε χάσαμε: Το “Μπιγκ Χιτ” δε μοιάζει με τίποτα άλλο που είδαμε φέτος στο Φεστιβάλ, μια ταινία που σίγουρα δε θα ξεχάσουμε σύντομα.
